Defne ve köpeği Mira....

Güzel kızım uzun zamandır bir hayvan isteyip duruyordu. Bu isteğini törpülemek için önce eve bir akvaryum aldık. Bu onu kesmedi. Sokakta gördüğü her kedi ve köpeği okşamak istiyordu. Okuldan eve dönmemiz oldukça meşakkatli oluyordu. Nişantaşı'nda gördüğü her köpek sahibine önce '' köpeğinizi sevebilir miyim?'' diyerek izin istiyor, sonra da okşamaya başlıyordu.

Köpeğe veda etmemiz oldukça zaman alıyordu. Kızımın köpek ile geçirdiği o kısa anlarda ki mutluluğunu görmek benim yıllarca süren köpek korkumu yenmeme ve '' kızımın bu mutluluğu için evime bir köpek alabilir miyim? '' fikrinin yavaş yavaş oluşmasına sebep oldu. Uzun bir süre bu fikre alışmak ve kızım için böyle bir sorumluluk alabilir miyim diye düşünmekle geçti. Ve her işte yaptığım gibi bu konuyu da zamana bıraktım. Nasıl olsa evren bana doğru zamanda bir işaret gönderecekti. Defne bir süre sonra bir çizgi filimde izlediği "Kirpi'lerden" alıp eli ile beslemek istediğini söyledi. Bizi ikna etmek için oldukça da çaba harcadı. Kirpi'yi eve getirip elleriyle besleyecekmiş. Bak bak sen....

Bu fikrinden vazgeçirmek kolay oldu:))) Sonra her köpek gördüğünde ''anne benim köpeğim ne zaman olacak'' demeye başladı. Ben de ''kızım gidip sorduk, bütün köpekler yavruymuş, büyüdükleri zaman köpeğimiz elbette olacak, şimdi köpeklerin annesi, yavruları küçük diye izin vermiyor'' dedim.

Bu cümlemden sonra Defne herkese ''Benim köpeğim var ama büyümesini bekliyoruz'' demeye başladı :))

Ve Tanrı'nın bir işareti olarak gördüğüm, cep telefonuma gelen bir mesaja olumlu baktım ve mesajı gönderen arkadaşımı aradım. Ve 4-5 saat içinde 3 aylık bir köpeği kızıma bayram hediyesi olarak aldık.

Kızımın köpeği olacağını duyduğu, köpekle karşılaştığı ve eve geldikten sonra ki mutluluğu, kahkahaları hiç bir şeye değişilmez.

Köpeği olan birisinin evine gittiğimde, ayaklarım havada oturan ben, köpeği başka odaya almalarını rica eden ben, köpek bana değdi diye ellerini defalarca yıkayan yine ben, ama benim de evimde artık bir köpek var. Biz artık 3 kişilik bir aileyiz.
İşte anne olmak böyle bir şey.
Demek ki asla "asla" dememek lazım. Annelik "asla" dediğiniz her lafınızı yediriyor size. Kızımın mutluluğu, huzuru için herşeye katlanabilirim gibi geliyor. Tek isteğim zaman içinde ''katlanabilirim'' cümlesi tüm köpek sevenlerin dediği gibi ''köpeğe severek bakıyorum'' cümlesine dönüşür.

Yarın köpeğimizin aşısı varmış veterinere gideceğiz. Tüm gerekli bilgileri öğreneceğiz. Bize kolay gelsin bakalım :)))

Deneyimlerimi anlatmaya devam edeceğim :)))