Tam on yedi sene :)))
Normal hayatta zaten ağlayan, mızmızlanan çocuklara hiç tahammül edemezdim. Onları gördükçe çocuk istememekte ne kadar haklı olduğuma bir kez daha inandırırdım kendimi.
Beni tanıyanlar benim için ''Onun çocuğu var onun çocuğu işi''derlerdi.
Ta ki Jinekolog'um 35 yaşa merdiven dayadın artık ciddi bir karar vermelisin işin bekleyebilir fakat artık bebek için bekleyecek vaktin yok'' diyene kadar. Aslında uzun bir düşünmenin ardından bu kararı almamı sağlayan en önemli sebep saçımda bulduğum bir adet beyaz saç oldu. O gün sanki farklı bir gözle baktım kendime ve yaşamıma.
Yaşlanıyordum....
Daha fazla beklememeliydim....Ne olacaksa olsundu :))
Şimdi koridorda koşuşturan mucizenin hayatımıza girmesi kararını, o beyaz saçla birlikte aldım.
Hiçbir şey kolay olmadı... Öncelikle işimi bıraktım. Bebeğime hamileyken; işime hemen dönebileceğimi düşünürdüm.
Onu kucağıma aldıktan sonra, onu asla kimselere emanet edemeyeceğimi anladım. En azından 3 yaşına kadar bakmaya karar verdim. Allah'ıma her gün şükrediyorum, hayatıma böyle bir mucize yolladığı için.
Sürekli onun emanetine iyi bakabilme gücü vermesini diliyorum...Daha önce hissetmediğim birçok duyguyu onunla birlikte yeniden keşfediyorum.
Onunla yenilenip, büyüyorum.
Darısı tüm bebek sahibi olmayı dileyen annelere....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Düşüncelerinizi paylaştığınız için teşekkür ederim :)