Daha sevgililer günü gelmeden, Defne başladı "Anne! Babamla sana sevgililer günü için harika bir program yapıyorum" demeye.
"Defne'cim, biz sevgililer gününü kutlamıyoruz, biz eski evliyiz. Bu günü evli olmayanlar, sevgili olanlar kutlar" desem de pek ikna edemedim.
Sevgililer Günü gelene kadar, her gün hayalindeki planları anlatıp durdu.
Ailece güzel bir restorana baş başa yemeğe gidiyormuşuz. Defne, kamera ile çekim yapıyormuş. Biz birbirimize hediyeler veriyormuşuz. Birbirimizi öpüyormuşuz ve böylece sevgililer gününden geri kalmamış oluyormuşuz. Bak sen....
"İşimiz gücümüz var kızım, öyle restorana falan gidip Sevgililer Günü kutlayamayız" dememle suratı asıldı.
Ama "hayır" dediğim bir şeyin genelde "evet'e" dönüşmeyeceğini bildiğinden restoran planlarını mecburen değiştirmiş.
Bizi restorana götüremeyen Defne, restoranı oyun odasına getirmiş.
Bir gün önce, ben işteyken, arkadaşı Elif ile oyun odasını süslemişler. Kalpler kesip boyamışlar, benim kırmızı şalımı masa örtüsü yapmışlar, mutfaktan tabaklar, çatallar getirip, oyun odasını sevgililer günü kutlama odasına dönüştürmüşler.
Süprizleri ve yazı yazmayı çok seven Defne, bize hediye paketleri içinde resim yapıp, mektup yazmış.
Sevgililer günü geldiğinde kapısı sıkı sıkı kapalı oyun odasının kapısın açtı, hediyelerimizi verdi ve zar zor sığdığımız taburelerinde bize tatlı ikram etti.
Gönlü hoş oldu. Biz de sevgililer gününü kutlamış olduk.
#7yaş7aylık
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Düşüncelerinizi paylaştığınız için teşekkür ederim :)